Ang mga Cristiano ang isang uri ng mga tao sa ibabaw ng lupa na inaasahan na magiging mahusay sa pagtataguyod ng kanialng relasyon sa kanilang kapwa. Walang ibang dapat na makagawa nito ng higit kesa sa mga taong nakakikilala at mayroong personal na relasyon sa Diyos. Hindi lamang sa kaalaman sa Biblia dapat tayong maging mahusay, hindi lamang ang pagsamba, sa panalangin, sa pangagaral, at iba pang mga gawaing espirituwal tayo dapat na maging mahusay, kundi maging sa ating pakikipag-ugnayan o pakikipagrelasyon sa isa’t-isa bilang magkakapatid sa Panginoon at ganun din sa ating pakikipag-ugnayan sa ibang tao sa labas ng iglesia.
Alam nating hindi mabuti ang mag-isa sa buhay. Sa katunayan, matapos lalangin ng Diyos ang lahat ng bagay, mayroong isang napakahalagang bagay na napansin ang Diyos. Ano iyon? Napansin niya na “Hindi mabuti na mag-isa ang tao…” (Genesis 2:18). Kailangan ng tao ng isa o higit pang kasama. Kailangan natin ng kasama at ang tulong ng iba. Ang sadyaang pag-iisa ay hindi mabuti para kaninuman, sapagkat ayon sa karunungan ng Diyos, kailangan ng tao ang kaugnayan sa kanyang kapwa – kailangan niya ng kasama at katulong. Ang sabi sa Mangangaral 4:9-12, “Ang dalawa ay mabuti kaysa isa; mas marami ang bunga ng anumang gagawin nila. Kapag nabuwal ang isa, maitatayo siya ng kanyang kasama. Kawawa ang nag-iisa sapagkat walang tutulong sa kanya kapag siya ay nabuwal. Kung malamig ang panahon, maaari silang magtabi sa higaan upang parehong mainitan. Ngunit saan siya kukuha ng init kung nag-iisa siya? Kung ang nag-iisa’y maaaring magtagumpay laban sa isa, lalo na ang dalawa. Ang lubid na may tatlong pilipit na hibla ay hindi agad malalagot.”
Ngunit ano nga ba ang mga kailangan nating gawin upang maitaguyod ang isang magandang relasyon sa ating mga kapatiran at sa ating mga kapwa? Una, mag-ibigan ng tunay sa isa’t-isa. Sinasabi sa 1 Juan 4:7,9, “Mga minamahal, mag-ibigan tayo sapagkat mula sa Diyos ang pag-ibig. Ang bawat umiibig ay anak ng Diyos at kumikilala sa Diyos. Ang hindi umiibig ay hindi kumikilala sa Diyos, sapagkat ang Diyos ay pag-ibig.” Inulit lamang ni apostol Juan ang napakahalagang utos ng Panginoong Jesu-Cristo sa Juan 13:34 na nagsasabi, “Isang bagong utos ang ibinibigay ko sa inyo ngayon, mag-ibigan kayo! Kung paano ko kayong inibig, gayundin naman, mag-ibigan kayo.” Sa magkakapatiran sa iglesia, ang pag-iibigan ang pinakamataas na dahilan kung bakit dapat itaguyod ang magandang kaugnayan sa isa’t-isa. Dahil mayroong utos sa atin na mag-ibigan tayo sa isa’t-isa, kinakailangan na maitaguyod natin ang kaugnayan sa isa’t-isa sapagkat ang pagkakaroon ng kaugnayan sa isa’t-isa ang pinto upang maipahayag natin ng lubos ang pag-iibigan sa isa’t-isa.
Ang pangalawang kinakailangan nating gawin upang maitaguyod natin ang kaugnayan sa isa’t-isa ay ang pakikipag-usap sa isa’t-isa. Ang pakikipag-usap ay isang pangunahing sangkap ng magandang kaugnayan. Napakahirap (kung hindi man imposible) ang magkaroon ng magandang kaugnayan kung wala ang komunikasyon. Totoo na mayroong mga taong tahimik, subalit hindi ito dahilan upang hindi sila kausapin. Madalas ang kanilang pagiging tahimik ay dahil hindi pa palagay ang kanilang kalooban sa iba. Ngunit kapag sila’y laging kinakausap nagiging palagay sila at nagsisimula silang maging makuwento. Kaya kung nais nating masimulan ang kaugnayan natin sa isang tao, kausapin natin siya o makipag-usap tayo sa kanya. Kung walang komunikasyon, imposible na magkaroon ng tunay na relasyon ang isa’t-isa. Sa panahon natin na ang paraan ng komunikasyon ay hindi na mahirap, wala tayong dahilan upang hindi magawa ang bagay na ito.
Pangatlo, magbigay tayo ng panahon sa ating kapwa. Huwag tayong maging makasarili sa ating oras. Kung nais natin na mapalalim ang ating kaugnayan sa ating kapwa, bigyan natin sila ng panahon. Magsakripisyo tayo ng ating sariling oras. Marahil ay hindi tayo makasarili kung ang pag-uusapan ay mga gamit o salapi, ngunit kung ang pag-uusapan ay ang pagbibigay ng panahon sa ating kapwa, medyo tila ba hindi tayo komportable sapagkat nais nating gamitin ang ating oras sa mga bagay na pansarili. Ngunit hindi naman kailangang araw-araw ay naroon tayo sa tabi ng ating kapwa. Mayroon lamang mga pagkakataon na humihiling na tayo ay maglaan ng panahon sa kanila. Kung wala tayong panahon sa kanila, wala ring dahilan upang magkaroon ng magandang kaugnayan sa kanila. Ang pagkakaroon ng tunay na kaugnayan ay nangangailangan ng panahon sa isa’t-isa.
Pang-apat, magbigay tayo ng malaking espasyo para sa kanilang pagkakamali. Wala sinuman sa atin ang ganap. Kahit na si Mang Perfecto ay hindi perpekto. Lahat tayo ay nagkakamali paminsan-minsan. At upang magkaroon ng magandang kaugnayan sa isa’t-isa, dapat na maging malinaw sa atin ang katotohanang iyan. Ang pagkakamali ng bawat isa ay hindi dapat maging hadlang sa kaugnayang atin minimithi. Madalas ay nabibigo tayo dahil sa pagkakamali o kahinaan ng ating kapwa. Halimbawa, nangako si Baldo sa atin na siya’y dadalo sa iglesia. Ngunit sa di natin malamang dahilan, wala siya nung araw na iyon. Ang isang reaksyon natin sa susunod na makita natin siya ay ang sabihin sa kanya, “Wala ka pale, drawing ka pala eh!” o anumang katumbas ng ganung pananalita. Subalit ito ay hindi nakakabuti sa ating kaugnayan sa kanya sapagkat maaari siyang magddamdam ng lubos at mawalan ng gana sa iglesia. Matuto tayong magbigay ng malaking espasyo para sa pagkakamali ng iba upang walang maging hadlang sa ating pakikipagrelasyon sa kanila.
At panlima, ipanalangin natin ang isa’t-isa. Sa pagtataguyod ng kaugnayan natin sa ating kapwa, ang panalangin ay may mabisang papel na ginagampanan. Sa pamamagitan ng pananalangin sa isa’t-isa kumikilos ang Diyos sa buhay na bawa’t isa upang lalong maitaguyod ang minimithing kaugnayan. Sa pamamagitan ng pananalangin sa isa’t-isa nilalangisan ng Espiritu Santo ang ating relasyon sa isa’t-isa at dahil dito ay naiiwasan ang friction o ang pagbabanggaang walang kabuluhan. Sa pamamagitan ng pananalangin sa isa’t-isa lalo tayong nalalapit sa isa’t-isa sapagkat nakakasama natin ang isa’t-isa sa pamamagitan ng panalangin.
Huwag nawang matapos sa pakikipagkamayan lamang ang ating kaugnayan sa mga kapatiran sa iglesia, sa halip, kung gaano kahigpit natin kinakamayan ang ating mga kapatiran sa loob ng iglesia, ay ganoon ding kahigpit (o higit pa) nating itaguyod ang ating kaugnayan sa kanila. Sa panahon natin na nagkakawindang-windang na ang lagay ng mundo, kailangan natin ang isa’t-isa, kaya naman marapat lamang na itaguyod natin ang ating kaugnayan sa isa’t-isa.
Mga Salita Ng Buhay 